Turkisowy

   To nie literówka :) Nie miało być "turkusowy", a Turkisowy właśnie, bo dziś pokazuję Wam aniołka, który jeszcze przed świętami pofrunął do Turkisy i zdaje się wylądował na jej choince, ale zanim pofrunął zgodził się na krótką sesję fotograficzną. Natomiast Turkisa podarowała mi całe mnóstwo bieluteńkich, sztywno wykrochmalonych szydełkowych i lnianych ozdóbek, które na razie nie doczekały się zdjęć, bo nadal wiszą na choince i nieodmiennie budzą zachwyt gości. Do tego Turkisa dołożyła łakocie i nie wiedzieć skąd wydobyła informację, że wprost przepadam za holenderskimi stroopwaflami. Najwyraźniej ma dojścia do jakiegoś tajnego kanału informacyjnego...;) Nie muszę chyba wspominać, że słodkości zniknęły w tempie błyskawicznym :p

   Wszystkie choinkowe podarki sfotografuję jak tylko się z tą moją choinką uporam, bo na razie nie miałam dla biduli czasu. Mam nadzieję, że zdążę w sezonie zimowym... ;) W ogóle chyba za dużo wzięłam ostatnio na głowę, bo znowu padam ze zmęczenia i wychodzi na to, że zaraz po pracy zasiadam do kolacji, potem chwilę odzipnę przy telewizji, kąpię się i do wozu - do spania znaczy;), a rano zaczyna się ten sam kołowrotek. Czy Wy podobnie jak ja macie się za gieroje nie do zniszczenia i jesteście pewne, że wszystkiemu dacie radę, a potem okazuje się, że sił już nie ma, natomiast zobowiązania zostają i chcąc nie chcąc, goniąc na rezerwie, trzeba je wypełnić? Ja tak mam zawsze. Nie umiem mierzyć sił na zamiary. Od kiedy pamiętam mam przynajmniej dwa równoległe zajęcia. Kiedyś były dwie prace i dzienne studia, potem podwójne studia dzienne i do tego dwie prace i dałam radę. Chyba z tego okresu pozostał mi nawyk, że muszę bez przerwy gdzieś gnać, coś robić, bo w przeciwnym razie dopada mnie poczucie bezsensu. Nie wzięłam tylko pod uwagę, że jestem dziesięć lat starsza i regeneracja nie następuje tak szybko :) W związku z powyższym niedospana jestem OKROOPNIE (tu nastąpiło rozdzierające ziewnięcie). Po południu miała być wreszcie rozrywka i kino, ale czuję, że chyba nie dam rady i padnę jak kawka :) Czasu na rękodzieło niet, a tego brakuje mi najbardziej, bo moje anioły i szycie filcaków to najlepszy sposób na odreagowanie szału codzienności. Na szczęście w marcu szykuje mi się długi, bo aż dwutygodniowy urlop. Urraaaa! - jak krzyczą bracia Rosjanie. Wrócę wypoczęta, pełna zapału do pracy i z nową dawką optymizmu :D